Edytor:dr.big

„Ośmiokątny“ debiut Piaggio w klasie maxiskuterów.

Koncern Piaggio obudził się na początku lat 90- tych i stwierdził, że poza produkowanymi „blaszakami” spod znaku Vespy PX, PK i Cosy, oraz smiesznych trójkołowców serii Ape nie ma nic nowoczesnego w swojej ofercie.

I tak nie minęło wiele czasu, kiedy pod znakiem potężnej firmy z wielką tradycją ukazały się pierwsze „plastiki” pokroju Sfery 50, SKR 125, TPH i NRG, których ukoronowaniem był wypuszczony w 1994 roku Hexagon. Pierwszy duży skuter Piaggio miał mieć szerokie owiewki chroniące garnitur czy garsonkę, przestrzeń bagażową pozwalającą schować więcej niż jeden kask, kanapę odpowiadającą gabarytami fotelowi prezesa. Już sama nazwa pierwszego prototypu miała się kojarzyć z klasą premium i brzmiała „Executive”. Hexagon miał za zadanie trafić do szerokiej gamy publiczności i przyjść z pomocą ludziom walczącym z codziennymi korkami Mediolanu, Bolonii czy Rzymu.

Do tego celu potrzebne były też nowe i mocniejsze silniki. W tym celu skunstruowano dwa modele na bazie silnika SKR, silniki były chłodzone cieczą, miały 125 i 150 ccm. Dokładnie 150 ccm dlatego, że w owych czasach pozwolenie wjazdu na bezpłatne obwodnice miast („Tangenziale”) zaczynało się właśnie od tej pojemności. Stylistycznie Hexagon pozwalał sobie na wiele, przednia owiewka spełniajaca zarazem rolę błotnika, była raczej zaprzeczeniem sylwetki wcześniejszych skuterów z blachy. I ta najwcześniejsza sylwetka została najlepiej zapamiętana przez miłośników tego modelu.

Hexagon EX 125/150

Pierwszy model Hexa zaprezentowany został pod koniec lata 1994, a do sprzedaży trafił na przełomie 94/95. Dwusuwowy silnik był mało awaryjny a prosta technika z zasilaniem membranowym przez 20mm gaźnik Mikuni była jedynie dodatkiem do nieskomplikowanego układu.

W Hexagonie zastosowano standardowy wał, który zakładany był do wielu silników Piaggio, które miały 52 milimetrowy skok. W tym modelu średnica tłoka wynosiła 60,6 mm co dawało dokładnie 150 ccm pojemności i mocy rzędu 11,5 kW (15,5 KM) przy 7750/min, a to znowu wystarczyło na osiągnięcie 108,9 km/h w teście.
Z typowym na tamte czasy dosyć twardym zawieszeniem udało się Hexowi dokonać tego, że do dzisiaj pozostaje najlepiej przyspieszającym skuterem w tej klasie pojemnościowej. Jadąc Hexem udało się osiągnać 16 sek. do 100 km/h, co zawdzięczami głównie niskiej wadze 136 kilogramów. Średnie zużycie „stopięćdziesiątki” pasuje się na poziomie 4,5 l/100 km, ale nie możemy też zapomnieć o wlaniu średnio litra oleju na 1000 km.

Zmiana zasad dotyczących uprawnień potrzebnych do prowdzenia 125ccm, wprowadzona w 1996 roku pozwoliła na zaistnienie nieznanego na rynku niemieckim Hexagona EX 125. Najbardziej luksusowy ze wszystkich „stodwudziestekpiątek” skuter kosztował wtedy 3197 Euro* (6395 DM) i był skonstruowany podobnie jak EX 150 którego cena plasowała się na poziomie 3225 Euro* (6450 DM). Jedyną zmianą była różnica średnicy tłoka, wynosząca w 125 ccm zaledwie 55 mm.
Skuter z silnikiem 125 ccm palił prawie pół litra więcej i osiągał zaledwie 100 km/h. Piaggio zastosowało w Hexie koła o rozmiarze 10 cali oraz znany z Vespy wahacz przedniego koła. Rozmiar opon to 110/80-10 z przodu i 130/70- 10 z tyłu a same zawieszenie, mimo wahacza, zachowuje się idealnie. Skuterem można kłaść się spokojnie na zakrętach i nawet przy prędkości maksymalnej nie obserwuje się wężykowania.
Doskonałym posunięciem było montowanie opon typu Heidenau K58, opony miały wtedy jeszcze „posmak” opon z NRD, ale montaż w Hexie i pozytywne opinie fachowej prasy pomogły firmie Heidenau zerwać ze stereotypem producenta opon „drewnianych”. W latach 1994- 1997 Hexagon był jednym z największych skuterów oraz jednym z najbardziej pożądanych w klasie 125- 150 ccm i chyba wtedy właśnie narodziło się określenie stosowane do dzisiaj i brzmiące: maksiskuter.

Hexagon LX/LXT

W 1998 przyszedł czas na odświeżenie modelu i czteroletni już Hex poddany został faceliftingowi. Wprowadzono dwa nowe silniki 125 LX i 180 LXT. Przede wszystkim „stoosiemdziesiątka” dysponowała teraz mocą 15 kW (20,5 KM), co pozwalało na osiągnięcie ponad 120 km/h. Zadbano też o wyposażenie, którego brak monitowali użytkownicy starszych EX- ów. Reflektor halogenowy z dwoma żarówkami, lekka osłona na dłonie, gniazdo 12V w bagażniku, większy zbiornik (10,7 l zamiast 9,4 l), pokrowiec na siedzenie oraz zegarek „doklejony” do kokpitu. Dodatkowo zwiększono średnicę felg z dziesięciu na jedenaście cali, a co za tym idzie zamontowano większą tarczę hamulcową.

Tym samym zmienił sił się rozmiar opon, który wyniósł 120/70- 11 z przodu i 130/70- 11 z tyłu. Po zmianach Hexagon 180 LXT ważył już 145 kg i zużywał ponad 5 litrów benzyny na 100 km. Ceny „podskoczyły” na 3247 Euro* (6495 DM) za LX i 3447 Euro* (6895 DM) za najmocniejszą wersję 180 LXT.

Hexagon LX4

Ten model pojawił się „na siłę” w 1998 roku, odpowiedzialni z Pontedery wsadzili do Hexa trochę przestarzały, chłodzony powietrzem silnik ze Sfery 125 i Vespy ET4. Nestety silnik nie sprawdził się w dosyć ciężkim Hexie, który w tej wersji osiągał jedynie 90 km/h i konsumował przy tym aż 4,3 l paliwa na 100km.

Cena LX4 wynosiła 3497 Euro* (6995 DM).

Hexagon GT 250

Drugą nowością z 1998 roku był Hexagon GT 250, którego silnik zapożyczono z niezniszczalnego Helixa 250.

Na szybko potrzebny był czterosuwowy silnik o pojemności ok. 250ccm, a silnik Hondy nadawał się tu wspaniale. Pasował swoimi wymiarami do ramy, a stojący cylinder „chował” się dokładnie w i tak nie wykorzystane miejsce pod kanapą. Zaprojektowany dla Helixa silnik napędzany benzyną o liczbie oktanowej 91, miał teraz pracować na 95 oktanach w Hexie. Osiągi GT 250 to 111 km/h przy wadze 158 kg. Ze względu na cenę (4498 Euro* – 8995 DM) i gorsze osiągi chętniej kupowano wersję 180 LXT. Hexagon GT 250 pozostał najrzadziej dostępnym na rynku wtórnym, wśród modeli Hexa.

Super Hex 125/180

W 2000 roku zaprezentowano Hexagona z nowym silnikiem o nazwie LEADER, silnik był chłodzony cieczą i miał czterozawową głowicę. Dodatkowo z tyłu zmieniono hamulec bębnowy na tarczę. Początkowo nazywały się one Super Hexagon GTX, ale nawet we Włoszech okazało się to zbyt długą nazwą dla skutera i następnego sezonu nazwa brzmiała już GTX.
Piaggio życzyło sobie za 180 ccm i 115 km/h 3798 Euro* (7595 DM), a za wersję 125 ccm ze 108 km/h 3498 Euro* (6995 DM) . Obydwa modele miały już wtedy za największego konkurenta X9, który został również topowym modelem Piaggio. We wszystkich konkurencjach był lepszy od Hexa, który ze swoją (nad)wagą 160 kg nie dawał rady X9- ce nawet poręcznością.

Hexagon GTX 125

Ostatnią, zupełnie nieoczekiwaną modifikacją Hexa, była przeprowadzona w 2002 roku modernizacja np. zawieszenia, gdzie wahacz zamieniono na zwyczajny widelec, pozwalający zamontować koło o wymiarze 12 cali. Zmiana dotyczyła również przodu i od tej chwili rozmiar opon wynosił 120/70- 12 oraz 140/60- 12. Szersze opony zaprocentowały pogorszeniem się możliwości jezdnych, ale ze to były bardziej modne od poprzedniczek.

Tak zmodyfikowany GTX 125 (3590 Euro) starał się zostać alternatywą dla droższego o 1000 Euro X9 125. Niestety nawet po kilku liftingach widać było genezę pojazdu sięgającą roku 1994 . Ostatnie modele, m. in. GTX 180, GTX 125 czy nawet produkowany w 2003 bez oznaczeń typu GTX, Hexagon 125 za 3199 Euro, dostępny był jedynie we Włoszech.

Niestety nie zostały nigdy ziszczone marzenia zagorzałych „ujeżdżaczy” piedziesiątek i nie powstał Hex na bazie np. 50 ccm Pure Jeta.
Następcą sławnego i bardzo popularnego Hexagona został Piaggio X8.
*dodatek tłumaczącego, Euro nie było wtedy jeszcze w obiegu: 1 Euro = 2 DM
Tłumaczenie z miesięcznika „SCOOTER&Sport”
dr.big